Siedzieliśmy nad rzeką,
nad strumieniem…

Tam w dole,
w wodzie,
pod kamieniem
zagrzebane nasze smutki…

Chciałeś się przedrzeć na drugą stronę,
zatrzymała cię tama śliskiego kamienia…

Ale tylko na chwilę…
Ale tylko na chwilę…

Zatrzymała na dnie
brudnej
mętnej wody…
W tych fusach wspomnień,
minionych,
zatrutych dni…

Zderzenie!
Dwóch bolesnych światów.
Łamliwe,
kruche
zakątki
zakażenia!

Wstąpiliśmy w nie razem!
Tam nad brzegiem wody…

Ale to tylko złe chwile…
Ale to tylko złe chwile…

Przedarte kojąco
zimnym nosem
– prawdziwego przyjaciela…
Pamiętam głębię jego wiernego spojrzenia.
Prowadzeni tropem wyzwolenia
– otrzepujemy z kolan

błoto,
gruz,
poranienia.

Ale to tylko złe chwile…
Ale to tylko złe chwile…

Tam w dole,
w wodzie,
pod kamieniem
zagrzebane nasze smutki…

Odpłyną przypływem,
dniem nowym,
bezpowrotnie
– niosąc kojącą ciszę nowego istnienia…

(2020)