Ciche kroki do rozstania
– z braku chęci naprawiania.

Niedoceniony świat baśni i nadziei,
powoli gaśnie bez światła.

Coś zmienić?

Bóg zapomniany,
zdradzony!
– czeka na gest pokory.

W sercu strach przed Panem
od garści pełnej grzechów.

Gorzka mina od niedosłodzonej miłości!

Przerost ego nad wrażliwością –
nieodpowiedzialność!
A gdzie bojaźliwość?

Słyszę miarowe spadanie
– klejnot wysuwa się z moich dłoni.

Upada na dno świata cieni
– czarnej iluzji!
Wygodnej i ciepłej smoły
co ruchy zakleja…

Łatwo trzasnąć drzwiami,
ciężej naprawić framugę.

Nietrudno rozgnieść kubek
– blizna skaleczeń zostaje.

Ciche podszepty ze świata cieni…
– „On ciągle myśli, że może coś zmienić?”

Siedzę w fotelu i cicho szlocham…
Znów byłaś głupia…
po co tak kochać?