Stokrotka!
Dziewiczo
rozdarta!
Krwawiąca!

Rozbite kawałki
Gryzmolą po tętnicach

w kącie
powciskany, wepchany
ściągnij łachmany, ściągnij łachmany!

Trumny nie mają kieszeni
Szaraku, robalu!
Tego nie zmienisz

Żyjąc na ostrzu kosy,
bojąc się samotnego przełyku,
lękając mroku...
Kochając mrok!

Cisza krzyczy zduszona niemocą,
w zalęknioną twarz rzucane błoto.

Była sobie pomarańcza...
Młoda,
jędrna,
soczysta...
Była sobie pomarańcza...

Zaplątana w pajęczynę tęsknoty,
jak owad nie mający już szans przed Panem plecionego świata.

Ciężkim oddechem.
Stąpam po zamkniętych ścianach.
W gorzkiej przestrzeni,
miesza się milion czarnych pierwiastków.