Ogłuszona,
dryfuję łodzią
po naszym morzu.

Ciche kroki do rozstania
– z braku chęci naprawiania.

Jesteś!
na złożonych dłoniach
w prośbach,
przeprosinach
i pochwałach...

Nie wódź mnie na pokuszenie,
ty, który jesteś nieproszony na duszy polanie.

Wgryzasz się w moje ciało,
wgryzasz się w moją duszę,
nie chcesz przestać!
– nawet jeśli Cię poproszę…

Coś ty taki dumny,
swego grzechu pewien!
Rajski owoc zjadłeś
wyprzedzając Ewę…